اولین فیلم بلند آرین وزیردفتری یک درام رمزآلود و روانشناسانه است. فیلمساز تلاش دارد به بیماری روانی اسکیزوفرنی بپردازد. فیلم در ایجاد تعلیق و موضوع شبیه به سینمای هیچکاک(روانی) و در بازی های روایی شبیه سینمای دیوید فینچر(بازی) عمل می کند. برای اینکه بتوانیم فیلم را دوست داشته باشیم باید جهان نمایشی و تعریف شده ی فیلمساز را باور کنیم، ولی اگر منطق جهان نمایشی را نپذیریم امکان برقراری ارتباط با فیلم برای مخاطب دشوار خواهد بود. اگر چه به نظرم فیلمساز در پرداخت این جهان نمایشی مخصوصا در نیمه ی پایانی فیلم خوب عمل نمی کند و برای مخاطب چندان قانع کننده نیست. فیلم در سینمای ایران شاید اثر نویی به نظر برسد، اما نسخه های خارجی خیلی بهتری را در سینمای جهان بارها دیده ایم. بازی طناز طباطبایی در فیلم خوب است و فیلم به لحاظ تکنیکی و کارگردانی به عنوان اولین اثر بلند فیلمساز قابل قبول است. اما در نهایت بی رویا چیز جدیدی برای عرضه ندارد و فیلمساز یکبار دیگر به شکل دسته چندم بخشی از سینمای جریان اصلی امریکا را بازسازی می کند.