آزار و خشونت پدر ومادر که پیش از بلوغ کودک آغاز می شود یک رفتار درگیرکننده است که معمولا بیشتر از چندین بار در هفته تکرار می شود. خشونت فرزند می تواند آزارهای کلامی باشد یا تحقیر و تهدید والدین یا حتی کتک و انواع آزارهای جسمی دیگر. اگر شما هدف چنین خشونتی قرار بگیرید دائما ترس و نگرانی دارید که فرزندتان چه خواهد کرد. فرزندnbsp;نوجوانnbsp;تان به راحتی روی شما دست بلند می کند و موقع خشم هر چیزی را به سمت تان پرت می کند. شما در مقابل او درمانده اید. شاید اگر هر کس دیگری جای او چنین رفتاری داشت به راحتی با او برخورد می کردید. این موقعیت که بارها تکرار شده برایتان شرم آور است. بیان چنین مساله ای برای دیگران باعثnbsp;خجالتnbsp;تان می شود و هرچند که وضعیت دشوار و غیرقابل تحملی دارید اما نمی دانید چطور باید واکنش نشان بدهید. آزار والدین توسط کودک باعث ایجاد شرمندگی، خشم، ناتوانی و بحران می شود. کودک والدینش را فلج می کند چون پدرومادر نمی دانند در برابر این وضعیت چه واکنشی نشان بدهند. آنها اغلب خود را زیر سوال می برند چون منشا این رفتار را در خود و نحوه تربیت و آموزش جستجو می کنند. چیزی که برای والدین دردناک و عجیب است این است که آنها در روابط اجتماعی، کار و روابط خانوادگی بسیار موفق هستند. آیا فرزندم یک آزارگر است؟ بله، اگر او شما را تهدید می کند، کتک می زند و به اشیای خانه آسیب وارد می کند او یک آزارگر است. اما بسیاری از والدینی که در چنین موقعیتی قرار دارند نمی توانند این حقیقت را بپذیرند. از خودتان بپرسید آیا اگر هر کس دیگری جز فرزندتان چنین رفتاری با شما داشت او را خشن، آزارگر و بیمار نمی خواندید؟ پاسخ صادقانه شما به همین پرسش ساده مشخص می کند که در چه شرایطی قرار دارید. نشانه های هشدار دهنده این نشانه های هشدار دهنده به والدی که نمی داند فرزند آزارگر دقیقاً یعنی چه کمک می کند. طبیعی است که فرزندتان بخواهد برخی از محدودیت های ایجاد شده را کنار بزند. بچه ها برای رسیدن به خواسته ای که محدود کرده اید بارها و بارها از شما درخواست می کنند. اما در نهایت در برابر انکار و ممانعت شما تسلیم می شوند. اما کودک یاnbsp;نوجوانی که برای رسیدن به خواسته اش تهدید می کند و والدش را نگران می کند که اگر تسلیم نشود اوضاع بهم می ریزد او یک آزارگر است. آیا همیشه جنگ و دعوایی به پا است؟ هر بچه ای ممکن است گاهی اعتراض کند و دعوایی راه بیندازد. اما کودکان باید به قدرت و اراده والدین احترام بگذارند. کسی که به راحتی مرزهای خانواده را رد می کند و نگران عواقب آن نیست و در برابر اعتراض دیگران جنگ و دعوا به راه می اندازد رفتاری طبیعی ندارد. آیا او نمونه ای از خشونت است؟ بچه ها عصبانی می شوند، دری را به هم می کوبند و چیزی را به زمین پرت می کنند. شما می توانید کودکی خودتان را به یاد بیاورید که چطور بخاطر خشم همه چیز را بهم می ریختید و در اتاقتان را می کوبیدید. اما در روند رشد هر کودکی می فهمد این راه رسیدن به خواسته ها یا اعتراض به چیزی نیست و خیلی زود تسلیم می شود. یک کودک خشونت طلب اینطور فکر نمی کند. او برای رسیدن به خواسته اش و یا صرفاً برای نشان دادن خشم درونی اش هر کاری می کند. از کتک زدن شما و دیگران ابایی ندارد، هر چیز گرانبهایی را می شکند، از چاقو برای تهدید استفاده می کند، اشیا را به سمت دیگران نشانه می گیرد، در را می شکند، دیوار را خراب می کند و هر رفتار خشن دیگری را نمایش می دهد. او از فحاشی و توهین ابایی ندارد و برایش اهمیتی ندارد که شما والد او هستید، بی حرمتی، استفاده از الفاظ رکیک و توهین و تحقیر برای او بسیار عادی است. چرا او یک آزارگر است؟ پدرومادرها در برابر فرزند آزارگر احساس گناه می کنند و مسئولیت این رفتارها را به عهده خود می گذراند:«اگر من پدررمادر خوبی بودم او اینطور نبود». اما برای رفتارهای پرخاشگرانه و آزارهای فرزندتان دلایل زیادی وجود دارد:محدودیت های رفتاری کم، مصرف مواد، مهارت های سازگاری ضعیف، شرایط روانی مثل اختلال تمرکز،nbsp;بیش فعالیnbsp;و اختلال ارتباط و مهارت های رفتاری همگی عوامل موثر در ایجاد چنین خشونتی هستند. واکنش به آزار والدین خشونت طلبی و آزارگری بخشی از روند رشد در کودکی و نوجوانی نیستند. این یک مرحله از رشد فرزندتان نیست که بخواهید آن را انکار کنید. شما ممکن است بخاطر ضعف و ناتوانی خودتان (نمی گوییم علاقه به فرزند چون تحمل این شرایط نشانه علاقه نیست) با این وضعیت کنار بیایید، اما او هرگز رفتارهایش را محدود به پدرومادرش نخواهد کرد و با دیگران نیز چنین خواهد کرد. با ما همراه باشید