بی صدا میشکنم رو دفتر شعرام یه سربازِ شکست خورده لابلای تهران تو بمون نه اصلا زخم بزن به قلبم تو زخماتم قشنگه بزن به من ای جان گریه نمی کنم بغض نمی کنم یاد گرفتم تو زندگیم فقط خودمم و خودم تو بچه ی من بودی من بزرگت کردم این سری آفتابی شی به مولا گوشتو میبرم وای اینهمه روز گذشت هنوزم بارون میاد مرد روزگار شدن یه دل داغون می خواد روزگار با رفتنت روی دلم داغ گذاشت تو می دونستی دلم جز تو که آخه امیدی نداشت هوای شهر بعد تو بد جوری دلگیره تو هم دلت عین من درگیر خاطراته یه بغضی تو نگاته با طعنه رد میشی میری زانوهای شکسته ام هنوزم پا به راته برو عروسیتم مبارک برو اصراری ندارم برو بعد تو نمیخوام حتی اسمتم بیارم