آیت الله العظمی بروجردی لحظات آخر زندگیشان می گویند یک وقتی آهِ سردی ایشان کشید و فرمود: افسوس عمرِ ما به پایان رسید و برای آخرتمان کاری نکرده ایم... این را می دانید که می گوید؟ شخصیتی که امروز، نوعِ مراجع شیعه، شاگردانِ دیروزش بوده اند؛ مقام معظم رهبری، آیت الله العظمی سیستانی، آیت الله العظمی مکارم، آیت الله العظمی نوری همدانی، آیت الله العظمی وحید خراسانی، آیت الله العظمی صافی گلپایگانی. نوعِ این مراجعی که امروز به عنوان مراجع شیعه مطرح اند، شاگردانِ دیروزِ این شخصیت بزرگ بوده اند. می گوید: به آقا گفتیم، آقا شما کار نکردید؟ این همه خدمت؛ این همه کتاب؛ این همه شاگرد؛ در جای جایِ این کره ی خاکی، آثارِ فرهنگیِ شما باقیست. گفت: وقتی پدرِ آیت الله العظمای فاضل این حرف را زد، ایشان فرمودند «خَلِّصِ العَمَل» این عبارتِ نورانی امیرالمؤمنین را خواندند؛ عَمَلت را خالص کن. «فإنَّ ناقِدَ بصیرٌ بصیر» ناقد، صرّاف، خداست. خدایی که می خواهد جوابِ عمل ها را بدهد، می فهمد که در این کار، اخلاص بود یا نه. منبر رفتنِ من برای خدا بود یا برای چیزِ دیگری. شما نمی فهمید و شاید خودِ من هم نفهمم. اما خدا می فرماید می دانم برای چه رفته ای منبر، می دانم برای چه این کار را کرده ای، این نوشته را به چه قصدی نوشته ای؟، ناقد اوست؛ صرّاف اوست...