ائمه ی طاهرین صلوات الله علیهم اجمعین، انبیاء خدا سلام الله علیهم اجمعین، همه همین وضع را داشته اند. ولی ای از اولیای خدا در دنیا نبوده است و در دنیا نیامده است، مگر این که بدترین مشقت هایی را که ممکن است فرزند آدم به آن مبتلا بشود، در این دنیا تحمل کرده، بالاترین ناراحتی ها را دیده؛ به طوری که ما در روایات داریم که مقام رسالت فرمود "ما اُوِذیَ نَبیٌ مِثلَ ما اُوذیت". عجیب است، با این که همه ی پیامبران خدا اذیت کشیده اند، اذیت کشیدنی که خب حضرت زکریا را چه کار کردند؟ اره گذاشتند و ایشان را در درخت نصف کردند. حضرت یحیی را چه کار کردند؟ سر مقدس ایشان را بریدند، بالای تپه، بالای کوه. بله. سایر انبیاء هم خیلی صدمه خوردند. خب برای معصومین ما صلوات الله علیهم اجمعین بعد از دین مقدس اسلام، این ها هم که دیگر گوش های ما پر شده از مصائبی که آن ها تحمل کرده اند و بر آن ها وارد شده دیگر. یک انسانی که از این بزرگواران باشد و یک آرامش نسبی داشته باشد، و مثل مردم عادی باشد، ما در این ها نداشته ایم. حضرت بقیة الله ارواحناله الفدا بر حسب روایات، بر حسب فرمایش خودش، خطاب به جد بزرگوارش عرض می کند من صبح و شام، صبح و شب، صبح و عصر بر شما گریه می کنم. چند صد سال است؟ تعارف نمی کند. به جد بزرگوارش عرض می کند اگر اشک چشم من تمام شود، برای شما خون گریه می کنم.