در روزگاری که برخی چهره های شناخته شده و رسانه ها با تمام قوا سعی در دامن زدن بر نوعی مطلق گرایی و جزم اندیشی در پیگیری ایده های سیاسی و اجتماعی مطلوب خود را دارند مرور نقادانه ی فرازهایی از زندگی سیاسی هادی خانیکی، به عنوان چهره ای که چنان که در بخش نخست تنگنای هفتم مورد اشاره قرار گرفت، سلوکی طولانی و پر فراز و نشیب از زبان سیانور تا زبان گفت و گو داشته است واجد درس آموخته های تاریخی ارزشمندی ست. ایران در آغاز سده جدید خورشیدی، بیش از هر زمان دیگری نیازمند اولویت قائل شدن برای عنصر گفت و گوست و از لابه لای جملات این چریک همیشه معلم می توان در پی آموختن شیوه هایی برای اجتناب از تکرار تجارب تلخ تاریخی و گام برداشتن به جلو بود.