شاید خیلی از مردم تهران و حومه از وجود چنین مکانی در اطراف تهران بی خبر باشند، جایی حدفاصل دو روستای وردیج و واریش و در جوار دره کن. تپه های سنگی که دست باد و باران پیکرشان را تراشیده تا به هیأت غولهای سنگی درآیند. فضایی خیالی و وهم آلود که افسانه رایج مردمان بومی آن منطقه بر وهمش می افزاید، آنها بر این باورند که این پستی بلندی ها و اشکال نامتعارف آن، ارواح مصور و مجسم موجوداتی هستند که در سالهای دور می زیستند.