اين قطعه مربوط به مراسم شب سوم اجتماع عظیم عشیره عاشورا در سال ۱۴۰۰ مى باشد كه در پادگان ۰۶ ارتش جمهوری اسلامی ایران اجرا شده است. براى دسترسى به آثار حاج محمود کریمی، می توانید به پايگاه اطلاع رسانی فطرس مراجعه نمایید. http://fotros.ir متن شعر: گونه هام لبریز درده صورتم برنمی گرده طرف نیزه ی سرت ندارم وقتی صداتو از روی نیزه نگاتو برنگردون از دخترت عمو؛ عمو؛ عمو موهام رنگش پریده مثل موهات بابا؛ بابا؛ بابا می زد و می گفت اینم هدیه ی بابات تو زجر کشیدی، وقتی منو زجر روی خاکا می کشید من زجر کشیدم، وقتی منو دنبال تو هر جا می کشید می برد منو یا با لگد یا می کشید من زجر کشیدم تو زجر کشیدی توو محلّه ی یهودی خدا رو شکر که نبودی موقع سنگ و هلهله از هر سویی می رسیدن از دست هم می کشیدن موهامو زجر و حرمله منو زیر لگد ها ندیدی خدا رو شکر رو نیزه بابا سرم؛ سرم؛ سرم درد می کنه از اون دقیقه تا به حالا با اشک دیده، عمّه می گه توو چشم همه زیبا شدم قدّم خمیده، با سیلی زجر از روی خاکا پا شدم حالا دیگه مثل مادرت زهرا شدم رنگم پریده رنگت پریده میزد با سیلی اون خیر ندیده دور دیده چشم بابامو درآورد گوشواره هامو با سیلی زجر از توو گوشم دلم از هجر تو خونه تووی بازی زمونه نشد یادت فراموشم نفس؛ نفس؛ نفس می زنم و حسین حسین می گم هنوزم هنوز من از خداحافظی آخر تو دارم می سوزم وقتی می رفتی، من خواب تو رو توو خیمه داشتم می دیدم از خواب نازم با بوسه ی آخر تو کاش می پریدم کاش کی که تو رو توو بغلم می کشیدم از خیر بوسه آخر گذشتم آخر یتیمی شد سرگذشتم