پدر نادر طالب زاده، سرلشکر «منصور طالب زاده اردوبادی» از فرماندهان ارتش ایران در دوره پهلوی بود. او در زمان سلطنت رضاخان، در دانشکده افسری با محمدرضا پهلوی همدوره بود و پس از رسیدن محمدرضا به مقام سلطنت، یکی از آجودان های مخصوص وی به شمار می رفت به گونه ای که می توانست بدون هماهنگی وارد دفتر شاه شود. سرلشکر طالب زاده در ماجرای قیام عشایر بویراحمد در ابتدای سال 42، نقش محوری در پایان یافتن غائله داشت اما بعد از واقعه، شخص شاه به وی خیانت می کند. یکی از شخصیت های محوری این غائله ملاغلامحسین سیاهپور بود که رهبر قیام عشایر بویراحمد در سال 42 علیه شاه بود. نادر طالب زاده درباره او می گوید: «سیاهپور مجوز جهادش را از آیت الله دستغیب که با واسطه با امام خمینی(ره) رابطه داشت، گرفته بود و به همراه مردمانی غیور و وطن پرست که عموما از اهالی یاسوج محسوب می شدند، مبارزه را آغاز کرد. از قدیم، وصف ویژگی های شخصیتی سیاهپور در خانه ما بود و پدرم او را نماد یک فرد با شرافت، دارای وجهه و بهترین مردم زمان خود معرفی می کرد. ملاغلامحسین از منظر حکومت پهلوی فردی یاغی به حساب می آمد و شاه، ارتشبد آریانا را برای سرکوب قیامش به منطقه جنوب فرستاده بود و جنگی سخت بین نیروهای آریانا و ملاغلامحسین به وجود آمد. جنگجویان عشایری تلفات زیادی را از نیروهای پهلوی گرفتند و آریانا از پس سیاهپور و نیروهایش برنمی آمد و نهایتا دست به بمباران هوایی زدند و منطقه و عشایر را بمباران هوایی کردند. زمانی که شاه از سرکوب عشایر مستاصل می شود، پدرم (سرلشکر طالب زاده) را که رابطه خوب و حسنه ای از قبل با مردم آن منطقه داشت به عنوان مامور ویژه برای پایان دادن به غائله به آن نقطه اعزام می کند». بقیه ماجرا البته یک تراژدی تمام عیار است. سیاهپور صلح را به خاطر امان نامه ای که تیمسار اردوبادی گرفته بود، می پذیرد. شاه اما خیانت می کند و سیاهپور را اعدام می کند. پدر نادر طالب زاده نیز چندنوبت در دادگاه نظامی محاکمه و نهایتا حصر می شود. طالب زاده می گوید: پدرم تا سال های بعد از انقلاب، هر زمان که نام ملاغلامحسین سیاهپور به میان می آمد، اشک در چشمانش جمع می شد و احساس عذاب وجدان می کرد، چرا که در مقابل چشمان چندین هزار نفر از عشایر که قرآن بر سر گرفته بودند، قول شرف برای حفظ جان او داده بود ولی شاه به مثابه آب خوردن قول خود را زیر پا گذاشت». این واقعه یکی از اتفاقات مغفول تاریخ معاصر کشور، حتی در حوزه تاریخ نگاری و جمع آوری روایت شفاهی است. کاش توجهی ویژه به این ماجرا شود و فیلم یا سریالی با استفاده از ظرفیت های استانی پیرامون این نبرد ساخته شود.